RESIM PAYLASIMI
Mini blog hikaye ''Dörtlü Kaos Mimarları''nı okudunuz mu? Yakın tarihin esrarengiz cinayetlerinin ardındakiler ve inanılmaz zihin kontrol teknikleri.. Hepsi ve daha fazlası gerilim ve gizem dolu mini blog hikaye ''Dörtlü Kaos Mimarları''nda..

19 Temmuz 2019 Cuma

Evvel Zaman Günceleri : Ekim 2019

Yıl 2019 (Ekim)

Yaptığım zaman yolculukları sırasında öğrendiğim tek şey, sebepler ve sonuçlar arasındaki ilişkinin insan faktörüne bağımlı olmadığıydı. Yani insan, sebeplere nasıl müdahale ederse etsin, sonuç değişmiyordu. Değişen tek şey "nasıl" olduğuydu.


MAVİ HAP MI? KIRMIZI HAP MI?


Matrix'in 6.versiyonunda insan zihninin olasılıkları zorlama ihtiyacının adının "umut" olduğunu fark eden makineler, oluşturulan yeni hayal dünyasını bir kurtuluş senaryosuyla güncellerler. Kurtarıcı Neo'nun uyandırılması görevini üstlenen Morpheus, kurtarıcının Thomas Anderson adlı bir krizalit bedende olduğunu fark eder. Anderson'un karşısına iki seçenekle çıkar:

"Mavi hapı alırsan; bu hikaye sona erer, yatağında uyanırsın ve istediğin her neyse ona inanırsın"

"Kırmızı hapı alırsan; harikalar diyarında uyanırsın. Ben de sana tavşan deliğinin gittiği yerleri gösteririm"

Seçimi kendisine bırakılan iki kader çizgisinin; ne yaparsa yapsın aslında makinelerin yazdığı aynı yazgı olduğunu bilemez Anderson.. Mavi hapı alıp zaten yaşadığı bir dünyada kalmak yerine, kırmızı hapı seçip programın onu götürdüğü sonuca doğru bir adım atmış olur.

Filmi ilk kez izleyenler; Anderson'un onu adım adım kurtarıcı Neo sürümüne yükseltmesini heyecanla izlerken,

ikinci ve sonrasında izleyenler, kırmızı ve mavi hap tercihlerinin, aslında aynı sonuca ulaşan iki farklı yöntem olduğunu fark ederler. 

Çünkü "sahte, yalancı, kurgusal" olmakla suçlanan Matrix de, makinelerle mücadelede efsanevi bir kale olan Zion da, Matrix'in 6.versiyonunun birer programıdırlar. Ne kadar asiler ordusu gibi görünse de; bu güncel sürümdeki kendilerini özgür zanneden, idealist bireyler bile (Morpheus, Trinity, Neo vs..) aslında makinelerin onları programladığı şekilde hareket etmektedirler. Gerçek zannedilen Zion'u kurtarma mücadelesi, aslında kendini tekrarlayan bir programdan ibarettir. Zion daha önce 5 kez, zaten yok edilmiştir.

Önümüze bazen seçenekler çıkar.. Olaylar örgüsü ve perdeler ne kadar belirgin olursa olsun; kırmızı ve mavi hapların götüreceği sonuç, filmin finalini değil, senaryoda size biçilen rolü hangi yöntemle tercih edeceğinizi şekillendirir. Anderson; kırmızı hapı (zor yolu) seçerek harikalar diyarında mücadeleyi denedi. Mavi hapı seçseydi de sonuç değişmeyecekti.

AYAKKABIDAKİ KİR



Bekir sabah 08:15'te evden çıktı. Ayakkabısının üzerindeki tozu farketti ve kaldırımın kenarına park etmiş aracın arkasında eğilerek bir mendille sildi. Bir yandan kendisini izleyen birisinin olup olmadığını anlamak için etrafı kolaçan ediyordu. Telefonu çaldı ama açmadı. Bekir tık nefes kalkıp adımını caddeye attığında hızla gelen bir minibüs ona çarptı. Kafatası ve göğsünde derin çatlaklar ve kırıklar oluştu. Ambulans 12. dakikada geldi ama Bekir kan kaybından çoktan ölmüştü.



Bekir'i kurtarmak mümkün müydü? Zamanlama en önemli şeydi ve ilk olarak Bekir'in evinin önündeki ayakkabısını temizledim. Bekir 08:15'te kapıdan çıktı. Ayakkabısı temiz olduğundan dikkat kesilmeden caddeye adımını attı. Karşıya selametle geçti. O geçerken daha önce ona çarpmış minibüs de yoluna aynı hızla devam ediyordu. Telefonu çaldı ama bakıp açmadı. Bekir minibüse el kaldırdı çünkü onu işe götürecek olan hattaydı. Şoför son anda görüp ani bir fren yaptı. O sırada karşı caddeden çıkan araç minibüse çarpmamak için direksiyonu kırdı ve yol kenarındaki park etmiş olan araca çarptı. Çarptığı araba domino etkisiyle Bekir'i altına aldı. Bekir, ağır yaralandı. Kafatası çatlamıştı ve bilinci kapalıydı. Ambulans 12.dakikada geldi ama Bekir yoldayken hayatını kaybetti.

Bekir'in kadim bir şansızlığa mahkum olduğuna inanmak istemiyordum. Bu kez ayakkabısını temizledim ve caddenin karşısında bekledim. Bekir bir önceki gibi çıktı, hızla karşıya geçti. Yanıma geldiğinde "affedersiniz.." diyerek ondan bir adres tarif etmesini rica ettim. Kolay bir tarif değildi. Anlatmak için 2 dakikasını harcadı. Bu sırada belalı araçlar çoktan geçip gitmişti. Bekir caddeye geçip minibüs beklemeye koyuldu. Minibüs geldi ve onu aldı. Bekir iş yerine gitmedi çünkü hiç oyalanmamıştı ve hızlı bir minibüsteydi. Minibüste telefonunu açtığında duydukları her ne ise işe gitmekten vazgeçti ve yarı yolda minibüsten inip karşı tarafta eve giden bir minibüse atladı. 10 dakika sonra evin önündeydi. İçeri girdi ve bir daha çıkamadı. Adli tabip, karısını başkasıyla yakalayan Bekir'in ani bir kalp krizi geçirmiş olduğunu söyledi.

Yöntemi basitleştirmek en doğrusuydu. Bekir evden çıkmazsa; kaza olmayacak, karısı aldatmayacak ve kalp krizi geçirmeyecekti. İş yeri patronuyla 1 gün öncesinden görüştüm ve bir şekilde Bekir'i o gün işe gelmemesi için ikna etmesini istedim. Uzun bir uğraş sonucu bunu kabul etti. İşi garanti etmek adına evine kalp muayenesi için bir doktor gönderdim. Bekir onu hayatta tutmak için birilerinin çabaladığını değil, belediyenin evde tıbbi destek verdiğini düşünecekti. Doktor içeri girdiğinde Bekir'in üzerine atlayıp boğuşmaya başladı. İstanbul'daki yüzlerce kalp doktoru arasından, Bekir'in karısının hamileyken hastanede tanıştığı ve kocasını aldattığı kişiyi bulmuş olmam neyle açıklanabilirdi? Doktor ve Bekir arasında yaşanan boğuşmada doktor dövüşü kaybetmişti ama karısı elindeki sert cismi Bekir'in kafasında kırdı ve onu öldürdü.

Bir zaman makineniz varsa olasılıklar sınırsızdır. Bu kez aynı yöntemi tekrar denedim ancak bu defa farklı bir doktor seçtim. Bekir işe gitmedi, doktor muayenesi güzel geçti. Bekir gayet sağlıklıydı. Çalan telefonunu rahat bir şekilde açtı. Duyduğu şey onu sinirlendirdi. Bir süre sonra telefonuna gelen resimler onu çıldırttı ve karısını boğarak öldürmesine sebep oldu. Cinnet saatleri sona erdiğinde Bekir kendi canına da kıymıştı. Saatler sonra kapıyı çalan komşuları polis çağırdığında anladık.

Bekir; düşüyordu, kalkıyordu, hatta öldürüyordu ama bir şekilde kendisi de ölüyordu. Bekir'i kurtarmak imkânsiz gibiydi. Yöntemlerin tümünü tekrar etmeden önce gelen ihbar telefonunu yapan kişinin üst komşuları olduğunu öğrendim. Bekir'in ayakkabısını temizlemek için eğilip destek aldığı park eden aracın da sahipleri imiş. Kadın, arabasını o kadar seviyormuş ki arabaya bakarken, hepten dikizci olmuş çıkmış. Kim nereye gidiyor, kim kimle konuşuyor salon penceresinden sürekli takipte. Bekir'i telefonla bilinmeyen numaradan arayan da, ona resim yollayan da bu dedikoducu kadın. Arabanın içine bir molotof attım ve yepyeni arabayı çıtır çıtır yaktım. Kadın bunun derdine düşecek ve o gün evde karısıyla işe gitmemiş bir koca olan Bekir'i aramayacak ve onun ölümüne yol açmayacaktı. Bütün yapılanları tekrar ettim. Dedikoducu kadın arabasının derdine düştüğü için Bekir'i aramadı. Bekir'in yaşam saatlerini uzatmak tek amacım olduğundan, olanları yakından izliyordum.

Bekir tüm senaryolarda en uzun yaşam süresindeydi. Ne kadar yaşayabileceğini bilmiyordum. Kapının önüne siyah bir araç yanaştı. Bu ikinci senaryodaki minibüse toslayan araçtı. İçinden iki kişi indi ve Bekir'in kapısını çaldı. Yaşaması için canımı dişime taktığım hatta suç işlediğim adam don gömlek kapıyı açtı. Adamlar belli ki arkadaşlarıydı. İşe gitmediğini öğrenmişler ve kendilerince bir gezi planlamışlar.

"Şimdi ya bunlar Bekir'i bir şekilde öldürür ya kaza filan yaparlar" dedim. Kalp rahatsızlığı olan, caddeye adımını her attığında bir aracın altında kalan bu süper cenabet Bekir, kim bilir nasıl ölecekti. Müdahale edip etmemek arasındaydım. O sırada 4.5 şiddetinde bir deprem meydana geldi. Hafif şiddette bir depremdi ama kapıda arkadaşlarını karşılayan Bekir'in ölümüne yetti. Ahşap kapı pervazı sarsıntıyla çıkmış ve bizimkinin kafasını bulmuştu. Bir "Son Durak" filminin Flash Tv versiyonunu yaşıyordum adeta..

Tüm senaryo ve olasılıkları garantiye aldım. Kapıya gelen siyah arabadaki iki adamın kapıyı çalmamasını da sağladım. Onlara hızlıca bir kimlik gösterdim ve burada park edemeyeceklerini söyledim. Kimliğin ne olduğuna bakmaksızın araçlarına binip hızla ayrıldılar. Bekir hayatta kalacaktı. Kapıda bir bodyguard gibi dikilip depremin geçmesini bekledim. Kapı pervazı yine düştü ama bu kez bizim salağı es geçti. Ölümle uzatmaları oynuyorduk ve sınırsız oyuncu değiştirme hakkımla artık ceza sahasında baskı yapan taraf bendim. Depremin etkisiyle kapı pervazına koşan Bekir'e aynı kimlik numarasıyla içeri girmesini emrettim. Aptal şişko hemen tekrar içeri girdi. Biraz sonra ileride bizim Bekir'in karısının uzatmalı sevgilisi doktoru gördüm. Arabasıyla sokağın başında bekliyordu. Deprem nedeniyle, işe gittiği sandığı kocasının yerine Bekir'in karısını teskin etmeye gelmişti besbelli. Onun gelmesi bir cinayete ya da bizim kalp rahatsızlığı olan Bekir'in fücceten gitmesine sebep olabilirdi. Elimi kaldırıp defolup gitmesi için işaretler yaptım. Oracıkta duruyordu. Kimlik numarasını yapmak için tehditkâr bir şekilde arabaya doğru yürüdüm. Hiç kimse yaşaması için uğraştığım Bekir'in yeniden ölümüne sebep olmayacaktı. Arabaya yaklaştığım anda yavşak doktor arkamdaki birine gel gel yaptı. Dönüp baktığımda Bekir'in karısını elinde valizle yanımdan geçerken gördüm. Hızla arabaya bindi. Doktor "hemen gidiyoruz memur bey" diyip gaza bastı. "Bekir?" deyip eve koştum. Kapı pervazı kırık olduğundan kapı tam olarak kapanmamıştı. İçeri girdiğimde Bekir, koltuğunda uyur vaziyetteydi ama ağzından köpükler çıkıyordu. Ölüm onu aldatan ve zehirleyerek kaçan 12 yıllık bir eşin elinden gelmişti.

Bunlardan hiç birini yapmasam, Bekir hızlı ve temiz, üstelik karısı, siyah arabdaki arkadaşları ve üst komşuları hakkında güven dolu bir ölüm yaşayacaktı. Yani aslında en başında o ayakkabıdaki kir, sadece bunun içindi.

Zamanda bir sıçrama daha yapıp, her şeyi uzaktan izlemeye karar verdim. Bekir, ayakkabısını temizlemek için eğildi ve kalktığında minibüs ona çarptı. Siyah arabadaki arkadaşları olayı görüp durmuş ve son anlarında Bekir'e üzülmüşlerdi. Ambulans yine 12 dakikada geldi ve cesedi alıp götürdü. Deprem yaşandı ve Bekir'in karısı kapıya çıktı. Bu sırada kapı pervazı kadının üstüne düştü ve yüzünde derin yarıklar açtı. Kadın çığlık atarak kendini dışarı attığında, kendisini bekleyen doktor güzelliğinden eser kalmamış bu kadına doğru koştu. Yüzü saçından çenesine kadar yarılmıştı. Gelen komşulara "ben doktorum" diyip ilk müdahaleyi yapmıştı. Ambulans çağırıldı ama en yakın ambulansın 20 dakika uzakta olduğu söylendi. Doktor ne yapacağını bilemedi, eli ayağı titriyordu. Ahali "açılın açılın nefes alsın biraz" diyerek kalabalığı ayırmaya çalışıyordu. Kadın yüzüne bastırılan kanla kıpkırmızı olmuş havlunun altında çığlık atıyor ve ağlıyordu. Doktorun da üstü kan olmuştu. Kadını kaldırıp kendi arabasıyla hastaneye yetiştirmek için komşularına durumu izah etmeye çalıştı ama gizli ilişkileri yü heyecandan dili damağı kurumuştu. Bir komşu bir bardak su getirdi ve genzini açtı. Hastanede ona en iyi şekilde bakabileceğini söyleyerek arabasının arka koltuğuna yatırdı. Kendisi de şoför koltuğuna geçtiğinde durup sakince bir derin nefes aldı. Gözlerini kapayıp titreyen ellerinin heyecanının geçmesini bir kaç saniye bekleyecekti ama kadının çığlıkları hızlı davranmasına yol açtı. Gaza basıp uzaklaşacakken bilincini kaybetti ve ağzından köpükler çıkmaya başladı. Komşulardan biri pervazı kırık olduğundan açık olan kapıdan girip masadaki hazır zehirli suyu vermiş doktora.. Doktor gaza bastıktan sonra kafası direksiyona düştü ve araç doğrudan dedikoducu kadının arabasına tosladı.

Hayatımızdaki küçük detaylar, büyük resmin en önemli parçaları aslında. Ancak o kadar önemsiz ve küçük ki, kaderin çizgisinde bir pay sahibi olduklarını anlamak için sadece uzaktan izleyip görmek gerekiyor. Olması gereken, en güzel ve en doğru şekliyle zaten oluyor. Bekir'in ayakkabısındaki kirin, Bekir'in en büyük şansı olduğunu bize ancak zaman öğretebilirdi.

TÜRKİYE'NİN GELECEĞİ

2019 yılının Ekim ayına gelmemdeki sebep de zamanın gidişatını durdurmak değil, nasıl olacağını görmekti. Ayakkabıdaki kiri temizlemek, Bekir'i kurtarmayacaktı. Türkiye 'yi de kurtaramadık..

Anlatacağım şeyler, şimdilik sizler için olasılığı olan ihtimal komplo teorileri olacak. Senaryonun bir noktasındaki değişiklik, "nasıl"ı etkileyecek ama "sonuç"u yine etkilemeyecek.




Ekim ayının ortalarında ABD-İran gerginliği hat safhaya çıkmış ve İran, Suudi Arabistan topraklarında, insansız hava araçlarının inip kalktığı, Yemen'de Enver el Ewlaki'nin de öldürülmesinde rol oynayan gizli bir CIA üssünü bombaladı. Obama zamanında kurulan bu gizli hava üssü, neo-con'lar için arap yarım adasındaki operasyonlar için çok önemliydi. ABD diplomasinin sona erdiğini, çok sert karşılık verileceğini bildirdi. İncirlik üssüne inen bir B52 uçağı, bir süre kaldıktan ve ikmal yaptıktan sonra İran topraklarına gitmek üzere kalkış izni istedi. Bu bir savaş hamlesiydi ve Türk tarafı kati olarak izni vermeyeceğini bildirdi. Hatta hızlı bir telefon trafiği ile uçağın kalkmaması için pist işgal edildi. ABD askerlerinin çoğu cadılar bayramı için üsten ayrılmıştı. Telefon diplomasisi zorlu geçti ve ABD uçağı kaldırdı. Türk tarafı bütün engellemelerine rağmen buna engel olamadı. Derhal İran'la iletişime geçilip bunun uluslararasu anlaşmalara uymayan, kanunsuz bir uçak olduğu bilgisi paylaşıldı. Türk jetleri de peşinden kalkmış ve tedbir amacıyla dev uçağa eşlik etmişti. Uçak bir süre sonra dümen kırdı ve İncirlik üssüne geri dönüş rotası çizdi. Ancak yine son anda rota değiştirip Hatay üzerindeyken düşüşe geçti. Her şey o kadar hızlı oldu ki, Türk jetleri uçağın muhtemel düşeceği alanda güvenlik önlemleri alınmasını istediği ses kayıtları çok acıdır.. Uçak Hatay merkezine 20 km olan bir bölgeye, hiç irtibat kurulamamasına rağmen içerisinde olduğu düşünülen mürettebatıyla birlikte düştü. Düştüğü yer; yerleşim merkezi değildi ama B52'nin taşıdığı nükleer yük, bir milletin topyekûn kaderini belirledi..

Uçağın yere çarpmasıyla taşıdığı atom bombası, patladığında bembeyaz bir ışık dalgası yayıldı. Saniyede 500 km/hızla şok ve ısı dalgası kilometrelerce alana yayılırken, ışımaya maruz kalanlar (canlı/cansız) yanmış bir kibrit çöpü kararıp yok oldular. Sadece dakikalar içerisinde bölgede on binlerce insan, öldükten sonra bile gama ışınları saçan birer bomba haline dönüştüler. Bölge kelimenin tam anlamıyla haritadan silinmişti. ABD Hava kuvvetleri derhal bir bildiri yayınlayıp bunun bir kaza olduğunu, İran'a gitmesi beklenen bomba uçağının henüz sebebini bilmedikleri şekilde Türkiye topraklarına düştüğünü açıkladılar ve eklediler: "Türkiye'nin yanındayız.."

Yaptıklarını örtebilecekmiş gibi ABD hükümeti, tazminat olarak Türkiye'nin tüm borçlarının silineceğini ve kazada ölen ve yaralanan herkese astronomik tazminatlar ödeyeceğini taahhüt etti. Türkiye hükümeti yaralarını sarmakla uğraşıyordu. ABD Başkan Yardımcısı, Türkiye'ye milyar dolarlık nakitini taşıyan bir uçakla geldi. Bölgedeki kayıp korkunçtu ve radyasyon, daha da korkunç olmasını sağlıyordu. Yaralılara müdahale edebilmek için radyasyon koruyucu giysi giyen ekipler, giysiler kadar çoktular ve yardım yetişemiyordu. ABD bunu da düşünmüştü. Omuzlarında ABD bayrağı olan süper korumalı giysiler, Kızılay ve Akut ekiplerine dağıtıldı. Bazıları omuzlarındaki bayrağı sökmek istediler ama giysinin korumasını azaltabilirdi. Öte yandan ABD first lady'si, bölgeden kaçan halka barınma ve gıda yardımı yapan kuruluşları desteklemek için bölgenin yakınlarına adeta üs kurmuştu. Türkiye ABD ile olan ilişkileri düşünmek ve tartışmak için enkazın kaldırılması sürecini bekleme kararı aldı. Bilanço inanılmazdı.. Her gün gelen görüntüler, adeta bir hollywood sahnesini andırıyordu.

İran "geçmiş olsun" dileyerek, ABD'liler bölgeden ayrılırsa yardım edebileceğini iletti. Rusya olayları uzaktan izliyordu. Suriye'deki güçlerimiz, bu tarihi yaraya yardım için geri çekilirken, onların yerlerini İsrail güçleri doldurdu. Bölgeyi kontrol altına aldığımızda, İsrail hükümeti "tampon bölge" ilan ettiği, kendi kontrolünde bir alanı işgal etmişti. Rusya da, Suriye hükümeti de bu konuda sessizdi. "Yapılması gerekeni birileri yapıyorsa sorun yok" demişti Putin. Türkiye İsrail'e sınır komşusuydu..

Türkiye ani bir kararla, topraklarındaki ABD üslerini kullanıma kapattığını açıkladı. Üslerdeki amerikan askerlerinin bir an önce toprakları terk etmesi istendi. ABD hükümeti bunu anlayışla karşıladı ve askerlerinin tamamını geri çekti. Nato üslerinde abd'nin sadece bayrakları kalmıştı.

Büyük kaosların, farklı ideolojideki halkları birleştirdiği kabul edilir. Bu kez öyle olmadı. Olayın bilinçli yapıldığına ve bunun bir kaza olduğuna inanan iki kesim doğdu. Partiler bu iki çizgi arasında tartışmalar yaptılar. Nato üyeliği tartışılır hale geldi. ABD'nin patlamadan sonraki uyumlu ve suçunu kabul eden tavrının olumlu olduğunu savunan taraf Nato üyeliğinde ısrarlıydı. Öte yandan bunun bilinçli yapılan bir saldırı olduğunu savunan hükumet ağırlıklı fraksiyon, Nato'dan çıkma kararı aldılar.

İşte her şey bundan sonra başladı. Ekim ayında meydana gelen gelişmeler, Bekir'in ölümü gibi acıdır ama en doğru şekliyle zamana bırakılmıştır. Zira bir başka zaman sıçramasında nükleer bomba yerine, Akdeniz üzerinde bir uçak gemisinden havalanan kargo uçağından yüzlerce bomba yüklü drone inmiş ve aynı bölgede yine büyük yaralar açmıştır. Bir başka sıçramada aynı bölgedeki su kaynaklarından yayılan saldırgan bir virüs hayatı felç etmeye yetmiş ve yine İsrail'i kapı komşumuz haline getirmiştir.

Bekir'in hikayesi ile Türkiye'nin muhtemel geleceği benzeşir. Sebepler hep vardır.. Nasıllar değişir.. Ama sonuç hep aynı kalır.

Çünkü

"ya sebep sonuca varır ya sonuç sebebini arar"

8 Temmuz 2019 Pazartesi

Süleyman ve Biz'e Dair


"Suriyeli" bir çocuk Süleyman. Babasını Esed katillerine şehit verdikten sonra, rejim güçlerinin göç baskısıyla annesi ve iki kız kardeşiyle Halep'e gelmişler. Çünkü bu noktada bir çok uluslararası yardım örgütü var imiş. Annesi Minel, "en azından çocukların karnı tok olsun" diyerek baba yurdunu terk etmiş. Nitekim haftalar sonra, evlerinin varil bombalarıyla dümdüz edildiğini de öğrenmişler zaten. Halep'teki bu sığınma noktası, yardım örgütlerinin kapasitelerinin önüne geçince, barınma yardımları sıraya alınmış. Sıra gelinceye dek aileler, sokaklarda başlarının çaresine bakacak ve gıda konvoylarının yardım saatlerinde hazır bulunacaklarmış. 15-16 yaşındaki kız kardeşleri güvende olsun diye, Süleyman bu konvoylardaki istikakını almak için görevlendirilmiş. Her gün gider yardım paketini alırmış ama, kalabalık arasında kendinden büyük olanlara da çoğunu kaptırırmış. Elinde kalanla ailesine dönen Süleyman, evinin de kahramanı olurmuş. Çadırda kalanlar kadar, açıkta kalmamak için harabe binaları mesken tutanlardanmış Süleyman'ın ailesi. Abdullah adında yaşlı bir adam, Minel'i buraya yerleştirmiş ama kısa zamanda sebebi bilinmeyen bir hastalıktan da hayatını kaybetmiş. Ölüsü ile 1 gün beraber kalmış Süleyman ve ailesi. Ertesi gün mahallenin görevlilerine bir örtüye sarılarak verilince, 3 duvarlı, tavansız harabe de Süleyman ve ailesine kalmış. Git gide daha düzenli bir hayat için, aile üyeleri birbiriyle yarışırmış. Bu harabeyi "ev"e benzetecek her detay, o günün en mutlu haberi oluyormuş.

Öyle bir zaman gelmiş ki, harabeler arasında hiç tanımadıkları askerler ve araçları gezer olmuş. Gıda konvoyları daha seyrek gelir olmuş. Gelenler de eskisi kadar çeşit getiremez olmuş. Harabeler arasında gezen askerler, mahallenin bazı kişilerine "bu bölge senin, şu bölge senin sorumluluğun altında" gibi soyut görevler ve sorumluluklar verince, bu kişiler kendi insanlarına karşı askerler gibi duygusuz olmaya başlamışlar. Bazen bir ailenin bulabildiği fazla gıda, bu gettoların mafyatik adamlarıyla paylaşılmak zorunda kalınmış. Et artık unutulan bir gıda olmaya başladığı anda Süleyman, üzerinde et resmi olan, "analı kızlı" diye bir hazır çorba bulmuş konvoylardan. Koşa koşa getirmiş ama annesi Minel, hem dünden kalanların bitmesi gerektiği hem de gettodaki mafyatik kişilerin uyuduğu saati beklemeleri gerektiğini düşündüğü için çorbayı hemen yapmamış. Gecenin ilerleyen saatlerini beklemeye koyulmuşlar. Geceyarısı annesi çorbayı pişirmek için ateşi yakmış. Kızkardeşleri uyku ile uyanıklık arası ara sıra bişeyler söylüyorlarmış annelerine. Anneleri de gülerek cevap veriyormuş. Süleyman, evin direği pozisyonunu o kadar sahiplenmiş ki, çorbanın ateşi yandığından itibaren duvarın üstüne çıkıp gözetleme yapmaya başlamış. Hava soğuk olduğundan, battaniyeyi de üstüne örtünce görünmez oluyor, kendini asker zannediyormuş. Ateş harlandığında karanlıkta iyice parlayacağından, komşuların merakını cezbetmemek gerekiyormuş. Bu yüzden kısık ateş üstünde yavaş yavaş pişmeye başlıyormuş çorba. Süleyman heyecandan hiç uyumamış. Ara sıra duvarın üstünden annesine "pişti mi?" diye soruyormuş. Annesi "az kaldı" diyince daha da heyecanlanıyormuş.

O saniyeden sonra Süleyman'ın hatıraları kesik kesik ilerleyen bir film gibi. Bir parlama meydana gelmiş ve çorba tenekesinin yemen yanında parlayan şeyden sonra korkunç bir ses duyulmuş. Gece meydana gelen bu hava saldırısından sonra, Süleyman gözünü açtığında gün ağarmış ve etraf ağlayan, inleyen insan sesleri doluymuş. Süleyman, nasıl olduysa üzerinde yattığı duvarın parçaları altında kalmış. Hareket edemiyormuş ama en kötüsü kafasının istikametini değiştirememekmiş. Çünkü baktığı yönde annesinin paramparça olmuş bedeni duruyormuş. Az ileride her ikisinin de belinden aşağısı kopan iki kız kardeşinin bedeni daha da korkunçmuş. Çünkü annesi tanınamaz haldeyken, kızkardeşleri belden aşağısı olmayan, birbirine sarılan iki beden parçasıymış. Neden sonra birileri onu duvarın altından çıkarmış, Süleyman'ın kaburgaları ve parmakları kırıkmış ama Süleyman hiç bir bedensel acı hissetmiyormuş. Şehadet getirip gözlerini kapamış. Ara ara otobüse bindirildiğini hatırlıyor Süleyman. Nihayet Türk bayrağı ve askerini anımsıyor hayal meyal. Bilincini tam olarak kazandığı an, olayın üzerinden 22 gün geçmiş. Süleyman bedensel olduğu kadar, ruhsal da bir travma atlatmış anlaşılan.

Nizip'te bir mülteci kampına yerleştirmişler Süleyman'ı. Bir süre orada kalmış. Eğitim görmüş, Türkçe öğrenmiş. 9 yaşından beri evdeki tek erkek rolünü üstlenen Süleyman, ilk defa çocuk olmak istemiş. Ara sıra kamp dışına kaçıp, büyük arazilerde top oynayan arkadaşlarına katılmak istemiş. Gözlerinin önünden gitmeyen et parçaları ve kanı ilk defa o geniş top sahasında oynarken unutmuş. Öyle hızlı koşuyor, öyle hızlı kalbi çarpıyormuş ki yaşadığı tüm o kötü şeyleri neredeyse unutmuş. 

Taa ki, şuursuz bir kadından duyduklarını ciddiye alana kadar. Top sahasının yanındaki evlerden birinin balkonundan diğer balkona bağırıyormuş kadın. "Aaa bunlar da iyice burayı sahiplendi! Pis suriyeliler defolup gidemediler bi türlü!" Arkadaşları dikkate mi almadı, yoksa Süleyman kadar türkçe mi bilmiyordu orasını Süleyman da kestiremiyor ama top sahasının önünde çelik bir duvar olmuş o sözler. Süleyman sahanın ortasında durup terine bakmış, duvarın altında kaldığı zaman akan kanını görmüş. Gol atan çocukların birbirine sarılması, kız kardeşlerini gözünün önüne getirmiş. Dönüp konuşan kadınlara bakmış, annesi ile aynı örtüleri takıyorlarmış. Yarım saatliğine çocuk olan Süleyman, yine büyümüş. Dönmüş tekrar kampına. 3 yıl daha burada kaldıktan sonra. Eli ekmek tutabilecek kamptan bir 5-6 ağabeyiyle düşmüşler yollara. Gittikleri yerlerde iş bulanlar, orayı yurt edinmiş ve orada kalmışlar. Geri kalanlar yürümeye devam etmişler. Kampta da işittikleri sosyal problemlerle ilgili tek bir kural varmış kendi aralarında: "dilencilik yok" Güçlü kuvvetli delikanlılar, hamallık yapar yine ekmeğini çıkarırlarmış. Nihayet bir delikanlı ve bizim Süleyman bir elektrikçinin yanına yerleşmişler çırak olarak. Delikanlı yaşlı elektrikçinin ağır işlerini yaparken, Süleyman çıraklığını yapıyormuş. Yaşlı elektrikçi vefat etmiş ve varisleri dükkanı, bizim delikanlıya cüzi bir miktara satınca Süleyman çıraklıktan kalfalığa yükselmiş doğal olarak.

Soğuk bir kış günü, karların arasında tanıdım Süleyman'ı. "Ne olmak istiyorsun büyüyünce?" diye soruyorum, "Bir an önce yurduma dönüp şehit olmak ve aileme kavuşmak istiyorum" diyor. Dünya üzerindeki bir potansiyel doktor, öğretmen, sanatkâr veya elektrik elektronik mühendisi daha geleceğinde ölümü tercih etmesinin müsebbibleriyiz. Çünkü Ensar kardeşliğini bir kenara bırak, kadim Türk misafirperverliğini dahi çok gördük biz bu millete. "Yaradılanı severim yaratandan ötürü" sadece sanal dünyada sarf ettiğimiz, pek de inandırıcı olamayan sözler artık.

Süleyman ve Biz'e dair konuşulacak çok şey olunca, bunu kendi tarzımla anlatmak en iyisi aslında:


Süleyman'a...

Çorba pişiriyordu kısık ateş üstünde
Bombalar uçururken zalim kalleş üstünde
Harabe bir binanın eviydi sundurması
Bulguru ekmek idi, soğan cennet hurması
İki kızı bi oğlu dayamışlar sırtını
Bir taş duvar yastık, karton sarmış altını
Kızları sarılmışlar ısınmak için güya
Hava öyle soğuk ki sarılmak bile rüya
Oğlan en küçük ama eller cepte ve mağrur
Erzağı getirmiş ya, delikanlıda gurur
Yaşın dokuz Süleyman! savaş büyük yaşından
Eve sahip çıkmayı atsa küçük başından
Yardım kamyonlarını kovalamakta ömür
Süleymanın gözleri, elleri bile kömür
Bir keresinde asker doğrultmuş da silahı
Geri durmak bilmemiş, "durma" demiş Allah'ı
Şahadet getirip de yürümüş üzerine
Tehdidini duymamış, bakmamış mavzerine
Asker tedirgin olmuş, korkmuş bu Süleyman'dan
Süleyman anlatıyor, dinliyorlar yalandan
Bu çorba ısınmadan içleri ısınıyor
Biraz da Süleyman sabırları sınıyor
"Yapma be Süleymanım! Asker geri durur mu?
Kıyamamıştır sana, korkan asker olur mu?
Süleyman kızar ama ablalarına kıymaz
Zira onlar yerine kimsecikleri koymaz
Ablaları da bilir Süleyman yüreğini
O asker görse korkar yüreğin çeyreğini
İki kızcağız cılız kollarını sarmışlar
Un ufak umutları, kardeşliğe karmışlar
Gülsüm ile Alime henüz on beşindeler
Tavansız dört duvarı ev yapma peşindeler
Sabah Alime bulmuş iki örtü getirmiş
Veriyor Gülsüm'üne, neymiş? onlar gelinmiş
Gülsüm'e yeter zaten kırık ayna parçası
Örtünüp dönüyor şöyle, sanki bir ay parçası
Plastik kasalardan mutfak yapmışlar bi de
Vidaları kuşbaşı, levha oluyor pide
Hayal dünyalarında kimseden etmez talep
Zira hayallerine dünyada yetmez Halep
Kızlar büyümüş ama ne de olsa çocuklar
İmanları tamsa da yetkinlikte buçuklar
Anaları olmasa kim pişirir çorbayı?
Laf dinler mi Süleyman? kim giydirir urbayı?
Bir şehir yıkılır da kalır ya hep camisi?
Öyle bir ana Minel, çocukların hamisi
Yetmiş iki milletin askerleri içinde
Amerikalısı gelmiş, Fransızı da Çin de
Musallat olmadan bir günleri geçmezdi
Her gün bomba yağdırır; kadın, çocuk seçmezdi
Kızları büyüyünce hepten bozuldu niyet
Yoksa yılar mı Minel, caydırmazdı eziyet
Köpekler gibi yer onların enikleri
Çoğu geceler aç yatarken minikleri
Göçülür müydü yurttan; naçar, ata, babasız
Kalınır mıydı burda, aç açıkta sobasız?
İki taşın üstünde kaynayan çorba bile
Eski bir tenekeden, geliyor hurda dile
"Ey kadın ne işin var, burda safi sübyanla
Evine dönsen ya sen, kaldın börtü çıyanla?
Yaptığın çorba yavan bi soğanı olsa ya?
Dört duvarlı yerdesin, bi tavanı olsa ya?
Ateş beni yakıyor, üşüyorum yine de
Sen ateşten bu yükü taşıyorsun sinede"
Minel ne desin ona, hikayesinde hüzün
Baharın son demleri, on yedisinde güzün
Şehadet şerbetini içmemişti kocası
"Gülüm" diyordu ona, o da gülün goncası
Sabah çıktıktan beri gelmemişti haberi
Yatsı ezanı gelir, bozmamıştı ezberi
Sabaha kapısında toplanınca komşular
Kadınlar ağlamaklı, simsiyahtı poşular
Çocuklar görmesin diye Minel çıktı dışarı
Kötü haberdi gelen, gerekmedi işarı
Ak çarşafa sarılı, kan kırmızı bir beden
Evin direği idi, kalkmalıydı yeniden
Yere konuldu şehit, kan boyandı eşiği
Göğsündeki mermiler, sırtı bıçak deşiği
Düşmüş de bıçaklanmış yetmemiş ki mesule
Sakalının üstünde gülümsüyor Resul'e
Hayale dalıp giden Minel'i uyandıran
Duruşuyla atayı, babasını andıran
Süleyman diyor "Ana! Bu çorba bitmedi mi?
Sabahtan beri açız, bu zillet yetmedi mi?"
"Gelin çocuklar gelin, afiyet olsun size
Bu soğukta bi çorba, kebap olur evsize"
Çocuklar kor ateşin etrafına toplandı
Minel'in göğüsüne tuhaf bir ok saplandı
"Hayırdır inşallah" dedi çorbayı kaşıkladı
Işık patlamaları, kulakları çınladı
Döküldü sıcak çorba paylaşılan kepçede
Dağıttılar hayali Halep'te bir bahçede
Gözlerini kapayan iki gelinlik kızın
Hayalleriyle canı, ölüm aldı ansızın
Süleyman da susardı dağlar düşse üstüne
Ama ana kokusu, olmaz çorba üstüne
Asla çıkarmadığı ak türbanı açılmış
Parçalanmış merhamet sağa sola saçılmış
İkiye katlanmış acı, ayrı düşmüş belleri
Gülsüm'ün ellerinde Alime'nin elleri
Süleyman'a dağ yıkın, yıkın yükü sırtına
Devirebildi ancak ki bugünkü fırtına
Çıkardılar oğlanı taşların arasından
İntikam hırsı çıktı, ağırdı yarasından
"Allahu ekber!" diyor bütün ehl-i imanı
Türk yurduna verdiler, yaralı Süleyman'ı
Kardeşlerin üstünde yine eski örtü var
Gözlerinden gitmeyen tavansız bir dört duvar
Yılları geçse dahi değişmedi bi günde
Ellerini cebinden çıkarmıyor bugün de
Ama hep kafasında o soruyla sarsıldı
"İçebilseydim tadı, o çorbanın nasıldı?"

Bize...

Süleyman'ı dinledim, soğuk bir kış vaktinde:
"Vaadi var Allah'ın, duracaktır akdinde
Elbet bir gün şehitlik bize de nasip olur
Ata yurdumdur Halep, böyle münasip olur
Ama yaşım tutmuyor, bir asker ocağına
Yoksa gitmek isterim, anamın kucağına
Yaralıları sarar, sarmalar iyi niyet
Evsize kucak açmak, ödenmesi zor diyet
Lisanı bilinmeyen topraklar yabancıdır
Ne de olsa biz yolcu, sizler daim hancıdır"

Ağladı da Süleyman, gözyaşı düşmez kara
Acısı dinse dahi, şuncadır pişmez yara
Yabancıdır Süleyman "kim kime kardeş ola?"
Ne hakkı var ki onun, kardeşe tebelleş ola?
Deftere yazsa bir gün yaprak koparmasın mı?
Gönül borcu artar da, defter kabarmasın mı?
Sıcak yemeği, aşı, pişiyor yamacında
"Ensar" olmuş rızayı kazanmak amacında
Çıplak ayaklara bot, eldiven parmaklara
Zira şimdiden talip, cennette ırmaklara
Kırmızı bir hilalin himayesinde çadır
Kucak açmış mazluma, uzun boylu bahadır

On iki olmuş yaşı o yetim Süleyman'ın
Türkün kardeşi olmuş; arabın, müslümanın
Kardeş biliyor çocuk, kaybettiği yerine
Top oynuyor sokakta, bakmadan hem terine
Sokaklarda işitmiş: "hemen defolsun gitsin!"
"Suriyeliler doldu, gönderin olsun bitsin!"
Kaçarken uğursuzdan, çakalından kurdundan
Nizip'te batan güneş, farklı değil yurdundan
İşgalden kaçan çocuk, kadınlar ve yaşlılar
Gözlerine baksana, mahçup, eğik başlılar
Karanlık bir bez çadır, iki yatak döşeli
Kapısının önünde çamur, batak, eşeli
Bize kadim hainlik edenlerin tesiri
Bizi bizden ayıran nedenlerin esiri
Komşun açlık çekerken, tokluğa razı mıyız?
Kessinler bizi hadi, biz de kırmızı mıyız?
Yokluğu görmeyenler, varlıkta tatmin olmaz
Yoklukta var bulmayan, kalbi mutmain olmaz
Hani onlar bir zaman vilayetindi senin?
Hani Resul'u kabul, riayetindi senin?
Kabir ziyaretini sanırsın mücahitlik
Bak onların yurduna: topyekün bir şehitlik!
"Hemen yerleşmesinler, bilebilmeli yâdı"
Ülkemde istenmiyor, Suriyeli'ymiş adı
Bak yurdumun gavurla vicdan türdeşliğine!
Ne zaman halel geldi iman kardeşliğine?
koddostu facebook koddostu google+ koddostu twitter
Paylaş
Uyarı
Blogda yazılan herşey gerçeklere dayalı kurgu teorilerdir. Telif hakkı içermez. Dilediğiniz gibi kopyalayabilir, kaynak göstermeden kullanabilirsiniz.

@nushirevan